Yogayla iliskim kagit ustunde 13sene, hayat akisim olali 4 sene oldu. Cogunlugun aksine, yapmadigim hareketler var. Sebebi de korkularim.
Kendime bedensel verdigim zararin haddi hesabi yoktur cocuklugumdan beri. Yogada bu daha da yuzeye cikti. Bedensel yasadigim her kaza, bazi duruslarda beni kisitladi ya da yapmamaya basladim. Bunlarin en basinda, instagramdan herkesin asina oldugu handstand, halk dilinde beden dersinde yaptigimiz ellerin uzerinde amuda kalkmak geliyor.
3 aydir girdigim derslerde, bir sekilde guvendigim bir partner var ise yanimda mutlaka deniyorum. En buyuk gerginligi, kalcam omuzlarla ust uste gelince yasiyorum ve bu yuzden evde asla tek basina calismiyorum.
Isleyen demir parlar misali, pratik yapmazsan ilerleyemezsin, oldugun yerde sayarsin. Bir partner ile artik rahat bir sekilde yapmaya baslasam da, evde denemeye dahi yaklasamiyordum. Taa ki bu sabaha kadar.
06:30'da kalktim, sabah pratigim icin. Dunun etkisi 8 saat araliksiz uykuyla sonuclandi. Yuzum gozum sis kalktim.
Disarida yagmur, nem iyice artiyor ve sip sip terliyorum. Derslerde bu kadar terlemiyorum, aman evdeyim nasilsa, dusumu alirim derken, sira o kabus ana gelir. Pratigime handstandi ekledim ve duvarin onune yerlestirdim mati.
1 sicra 2 sicra 3 sicra 4 sicra. Olmuyor! Sag bacak tam duz kalkiyor ama sol yere yapisik. Sag topuk duvara yaklasmiyor bile. "Ya biri olaydi da kalcamdan tutup destek olaydi" geciyor icimden. Bagimlilik! Buna ayrica deginecegim. Simdi esas konuya donelim.
Les gibi terledim ve matin ustunu ilk defa bu kadar suya cevirdim. Durdum, nabız 170.
30sn sakinleyip, Chris'in "gunde 50 kere tekrar etmen lazim ilerlemen icin" demesi kulaklarimda cinliyor ve en fazla ne olabilir ki arkamda duvar var nasilsa diyerek 7 8 9 10 devam. Yok hala olmuyor! Icerde o kadar cok sey donuyordu ki o an. Istedigi olmayan bir kiz cocugunu dusunun, kiyamet kopariyor. Benim zihin o haldeydi. Cirpiniyordum icerde. Yapmak istemiyorum, beceremiyorum, sakatlicam kendimi diyerek kendime surekli bir soz buyusu yapmaktaydim.
Kalp atislarima odaklanip, napiyorum ben ya, gerekli her turlu donanima sahibim neyi engelliyorum diyerek, o iceride cirpinan Irem'e gereken sevkati ve guveni verip, 13.denememde hedefe ulastim. Oye bir sevinc cigligi atmisim ki yapinca, annemi yataktan firlattim. Beni o halde goren annemi hanstandde dururken sakinlestirdim bile. Tamam duvar destegi vardi, ilk adimi atmistim. Artik gerisi gelirdi :)
Foto da o andan sonraki surat ifadem. Mutlulugu paylasmak gerek :)
Neymis: onumde kendimden baska engel yokmus! Kendine inan ve guven gerisi akiyor.
Ask'la!
Namaste
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder