Bugun planim Chris'in dersine girmek oldugu icin sabahi sakin gecirdim. Fakat Istanbul trafigi her zaman planlarina bir mudahalede bulanabiliyor. 18 30 dersine yetisecegim diye girmedigim yol ve trafik kalmadi. Bu arada derse yetismeye calisan bir arkadasim da benden derste yer tutmami istiyordu. Yani bir gorev verilmisti. Gorev bilinciyle, daha da cok yetisemezsem stresine soktum kendimi. Ben de baskasini aradim yer tutsun diye :) boylece bir yer tutma zinciri olusturduk. Sonucta rahatlamak uzere gittigim yere, stres ve ter icinde, nefes nefese ulasmistim. Tabi o kadar ajite zihinle girersen derse olacaklar normaldir. Chris sol ayagini dedikce, ben sag ayagimi koyuyordum matin onune. Artik 1 2 3ayni seyi yapiyorum derken, surekli ayni hatayi yapmaya basladigimi farkettim ve kendine gel Irem'i uyguladim. Bunun meali: aklini topla Irem, bedenine ve hocanin dediklerine fokus ol!
Aslinda orda yaptigim tamamen her hafta girdigim dersteki ezberledigim hareketleri uygulamakti. Cunku o sirada zihin gecmiste takili kalmisti! Oglen kurtarmaya calisitigim fakat kurtaramadigim kediyi, toplantida konustuklarimizi, yasadigim trafik stresini dusunmekteydim. Hatta biraz da haftasonu gidecegim dugunu bile dusundum. Zihinde yok yoktu!
Butun bunlar dersin ilk 10 dakikasinda oluyor. Neyse ki ders 90 dakika ve 20.dk falan sanirim handstande kalktik. Ters yuz olunca kafa, kendime geldim :) Handstand korkumdan hic bahsetmicem bu aksam. Onu baska bir gune sakliyorum. Sadece beni kendime getirdi demem dogru olur. Sonrasinda da 30 saniye urdhva dhanurasana guzel bir gogus acici oldu ki, son poz derin gevsemede baya bir hissettim faydasini.
Bugunden cikardigim sonuc: gecmiste zihin o kadar takili kaliyor ki, ani yasamaya izin vermiyoruz kendimize. Yine ve yeniden, tum farkindaligimla, anda kalmaya niyet ediyorum, attigim her adimda. Ve gecmiste takili kaldigim karelerden birini paylasiyorum sizinle. Vietnam'da bir tekne gezisinden ..
namaste & iyi geceler
Irem
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder